Илдийг цагаатгахуй

Б.Лхагвасүрэн

Эцэг өвгөдийн цавчилдаж явсан

Ирт илдийг би цагаатгана
Зөвтэй гэж цагаатгана
Зэвтэй нь хамт цагаатгана
Дэвсэж ирсэн сарны туяаг
Ширдэглэж давтсан
Дэгдээд ирсэн салхины хийморийг
Шүглүүлж давтсан

Шүдээ үйртэл зууж давтсан
Шүүдэр дунд
Шидэж хатаасан
Дээш өргөн
Долоон бурхнаар билүүдэж
Доош талбихдаа
Цагаан үүлээр арчсан
Үүл хуйхалсан гал дээр
Шатааж ширээсэн
Үлээсэн ганц хялгасыг
Тасдаж галзууруулсан
Их гүрэн
Илүү зориг юуг ч
Цавчиж явсан аранга
Цамнаж явсан хянга
Ягуухан эргэх хөх дэлхийд
Ялах ялагдахын ухааныг
Ясанд нь тултал зааж өгсөн
Ялгуулсан Монгол илдийг цагаатгана
Эртэй морьдын өвчүүн дор
Ертөнцийн тал умарч
Ирэн дээр нь унасан
Нулимас хуваагдаж байсан үе
Хурц хурц гэлээ гэхэд
Хүүхдийн сэвлэгийг хөндөлгүй үлдээсэн
Хувь тавилан ижил хүмүүн заяаны
Хойч ирээдүйг цавчилгүй уучилсан
Миний Монгол гүр илдийг
Мунхаг хүн сүлдэлж яваагүй
Айдсын хялуугүй
Аль ч зуунд буруугүй
Монгол илдийг цагаатгана
Морьтой түүхтэй нь цагаатгана